Ik moet regelmatig terugdenken aan mijn jeugdig enthousiasme en het intuïtieve gevoel voor de symboliek van wat ik nu achteraf beschouw als bijzonder matige architectuur. In de grote steden in ons land komt de bouw weer flink op gang. Er is evidente woningnood, en daardoor staan er grote bouwplannen op stapel. Sterker nog, de steden schieten (weer) de lucht in. Er staan overal hoogbouwplannen op de rol. En zoals gebruikelijk, roepen deze plannen discussie op. In Amsterdam is er debat over de Sluisbuurt, de nieuwe hoogbouwwijk met 25 torens tot 125 meter op Zeeburgereiland, in Rotterdam over de Zalmhaven toren, die de hoogste van Nederland moet worden (212 meter), en in Den Haag over de hoogbouwnota die onlangs is gepresenteerd en waarin de gemeente nadrukkelijk kiest voor méér en hogere hoogbouw. En overal zie je dezelfde reacties: tegenstanders vrezen het karakter van hun buurt (Zalmhaven), het beeld vanuit de oude stad of vanuit het omliggende landschap (Sluisbuurt), de ruimtelijke kwaliteit van straten en pleinen (Sluisbuurt), toenemend verkeer (Zalmhaven), terwijl voorstanders de noodzakelijkheid van nieuwe woningen in hoge dichtheid benadrukken (en een open landschap), of zich simpelweg verheugen in een metropolitane skyline.
Lees de rest van dit artikel hier op Archined.nl
Cover: Sluisbuurt op Zeeburgereiland, ontwerp: dienst Ruimte en Duurzaamheid gemeente Amsterdam
Cover: ‘sluisbuurt’