Een Coolsingel om van te huilen

Wat in 2013 begon met een ‘open oproep’ waar ook ‘jonge bureaus’ een kans zouden maken, liep het 28-jaar oude bureau West 8 van Adriaan Geuze wederom met de opdracht weg. Een opdracht waar wij alleen maar van kunnen dromen. ‘De Coolsingel wordt een boulevard met internationale allure die oude glorietijden doet herleven.’ De Ramblas, Unter der Linden en Champs Elysees zijn er niets bij. Ik kon niet wachten om de plannen te presenteren aan mijn familie, die in 1921 firma Lampe stichtte op de hoek van de Hoogstraat en de Coolsingel en aan mijn eigen oma van 90, die nog heeft gewerkt in de oude Bijenkorf van Dudok aan de Coolsingel.

Omklapping?

Nou, gisteren heb ik zitten huilen achter mijn computer. Al hoewel de opdrachtformulering anders doet vermoeden, zien we niets meer dan een omklapping van infrastructuur, het toevoegen van bomen die het zicht belemmeren en stukken restplantsoen. Hoe kan dit? Gaan we hier echt 50 miljoen aan uitgeven? Ik weet dat Adriaan Geuze fan is van brede fietspaden, maar ik fiets elke dag over de Coolsingel en zie wat een stuk rood asfalt betekent voor de fietser; als een rode lap voor een wilde stier. Nog bredere rode asfaltplakken zal de snelheid alleen maar vergoten en barrières opwerpen voor overstekende voetgangers.Door de bundeling van 3 autobanen, 2 trambanen en een breed dubbelfietspad, maken we de barrière minstens 25 meter breed en nog een stuk erger dan hij nu al is. Brede fietspaden horen thuis op recreatieve routes niet op binnenstedelijke verbindingen.

Groen is een doel op zich geworden

Het toevoegen van bomen is leuk, maar het vergroenen van de stad lijkt een doel op zich geworden. Waarom laten we de Rotterdamse wederopbouw architectuur niet meer tot zijn recht komen en tonen we de afwisseling van de Coolsingel gevels als ware het een oude grachtenwand. Als we oude glorietijden willen laten herleven snap ik niets van het zomaar lukraak vergroenen van restplantsoenen met Keukenhofkwaliteit (??)

En welke plekken worden gemaakt

Onduidelijk blijft waar de architect de bijzondere en door de mensen te occuperen verblijfs- en ontmoetingsplekken heeft bedacht. Waar langs de Coolsingel ontstaan er nieuwe stedelijke plekken die echt tot nieuwe samenkomsten en programmering leiden? Plekken waar mensen langs willen, omdat ze daar de stad beleven. De plekken waarom je gaat flaneren over Unter den Linden, Ramblas en Champs Elyssees.

Mijn verdriet vertekenen

Om mijn verdriet te verwerken en dan maar een eigen droom aan mijn oma te presenteren sluiten we de ogen en zien we de situatie van de Coolsingel voordat het gedempt werd in 1913. Een watersingel bovenop de metrotunnel vol met bootjes en bruggetjes naar de overkant. Waterkanten waar mensen zitten elkaar ontmoeten, pootjebaden, spelen en zicht hebben op de overkant en de rijkdom aan architectuur en historie kunnen beleven. Een plek waar ruimte is voor ontmoeting, terrassen en pleintjes voor een eigen invulling en programmering. Projecteren we over deze droom de beelden van de Ramblas, Unter der Linden en de Champs Elysees zien we aan de zijflanken en in het midden rond het water brede flaneer zones waar zowel de auto en de fiets te gast zijn. Een rij statige bomen met voldoende ruimte voor terrassen, kunst, speelobjecten en metro uitgangen zoals in Barcelona of Parijs. Een allure waar mensen echt heen gaan om te vertoeven en te flaneren, om te zien en weer gezien te worden. Ook dat mag weer in Rotterdam. Met de tram gaan we een blokje om, maar met de watertaxi kunnen we van de maas naar hofplein varen! Het waterprobleem op de coolsingel is definitief opgelost een wereldse klimaatadaptieve primeur. Rotterdam waardig.